Column patiëntenmagazine voorjaar 2018

‍Welterusten

Als je een probleem hebt, zoek je een oplossing. Is je auto kapot? Dan ga je naar de garage. Heb je ruzie met de buren? Ga een gesprek aan. En als je liefdesverdriet hebt, kijk je een jankfilm en eet je chocola, aldus mijn dochter. Allemaal reacties op een probleem, of liever gezegd op een uitdaging, als je de Amerikaanse benadering wilt aannemen.  Problemen kunnen dus uitdagingen zijn.Vandaag ga ik het over een uitdaging hebben waar veel IC-patiënten* mee worstelen: het slapen. Of eigenlijk het niet-slapen. Als je er ’s nachts vaak uit moet kan het leven er heel donker uit zien. Door te weinig slaap word je moe, als je moe bent presteer je niet goed en als je niet goed presteert is het moeilijk om je hoofd boven water te houden in deze maatschappij.

Ik weet zeker dat iedereen zo zijn eigen maniertjes heeft gevonden om de nachten zo aangenaam mogelijk door te komen, het liefst met zo min mogelijk uitstapjes naar het toilet. Ik heb daar voor mezelf ook van alles aan gedaan. Oplossingen op maat, zogezegd. Ten eerste vul ik elke avond een warmwaterzak met gekookt water. Tenzij het ’s nachts echt warm gaat worden, maar hoe vaak komt dat nu voor? Zo’n warmwaterzak blijft de hele nacht lekker heet en als ik eruit moet richting badkamer over koud laminaat en weer terug in bed kruip houd ik even mijn kouwe kakkies tegen de kruik en zak ik hopelijk snel weer weg.

Wat ik ook doe (dat heb ik mezelf aangeleerd) als ik wakker word omdat ik hoge nood heb, bedenk ik me wat ik aan het dromen was. Deze droom probeer ik dan lopend vast te houden en als ik terugkom probeer ik het verhaal weer op te pakken. Meestal lukt het me dan om weer snel in dromenland terecht te komen. Het is wel even oefenen natuurlijk, maar mij helpt het. Wel moet ik er eerlijkheidshalve bij zeggen dat ik veel droom. Heel veel. Ik droom hele boeken of films, doe uitvindingen of maak de gekste dingen mee. Dan kruip ik snel weer terug in bed, voeten tegen de kruik en o ja, ik stond op een berg met mijn zus en we zochten onze picknickmand, benieuwd hoe het verder gaat. Als het lukt kan ik gewoon weer doorsnurken. Dat is trouwens wel een puntje, ik schijn tegenwoordig dus te snurken. Komt zeker door mijn leeftijd. Al bijna 35 jaar worden naast mij hele wouden omgezaagd en dan snurk IK?

Maar als ik de slaap écht niet meer kan vatten, heb ik gelukkig mijn e-reader, mijn yoga-app waar ik rustig naar luister met oortjes in en daarnaast heb ik zo’n briljant nachtlampje aangeschaft voor in de badkamer. Dan kan ik met m’n ogen halfdicht alles vinden, zonder een enkel lichtje aan te hoeven doen. Dat helpt ook. Net als de lichte slaaptabletten waar je minder van naar de wc hoeft omdat je diep slaapt en waar je toch niet suf van bent de volgende ochtend. Die je bij uitzondering best eens mag gebruiken. En tenslotte heb ik zowel voor in de badkamer als voor naast mijn bed van die lekker dikke dure badmatten gekocht waar je voeten helemaal in wegzakken. Bijna een weldaad om uit je bed te stappen. Bijna zei ik. Want een toestand blijft het dat je er meerdere keren uit moet in het donker in de kou, dat zal niemand ontkennen. Ik wens iedereen veel kleine oplossingen voor deze grote IC-uitdaging. Welterusten.

‍

*IC staat voor interstitiële cystitis. Het is een chronische, goedaardige, zeldzame aandoening van de blaas die niet door bacteriën wordt veroorzaakt.

‍