Column patiëntenmagazine voorjaar 2020

‍

nog even geduld svp

Eind januari 2020

Hier zit ik, boven in de kleine logeerkamer met m’n laptop op schoot en een klein elektrisch kacheltje omdat de centrale verwarming uit is. De deur van dit kamertje kan niet dicht vanwege de troep. Spullen uit de keuken- en badkamerkasten, gereedschap en heel veel andere rommeltjes staan overal en nergens. Als ik me omdraai zie ik een man op zijn knieën in wat eens mijn badkamer was.

Waarom moeten wij toch bij voorovergebogen klussende mannen altijd eerst een stuk bloot huid zien en dan meer dan alleen een rand van een boxershort? Er zijn toch speciale lange hemden te koop? Brrr.

U begrijpt het misschien al, we zijn aan het verbouwen. Na 35 jaar mag dat wel eens. Niet dat mijn man het daarmee eens is, maar na zeker vijf jaar drammen heb ik het voor elkaar. Ons huis wordt gerenoveerd! Heel blij natuurlijk, maar och, wat heb ik dat onderschat. Het is koud en ongezellig in huis, er staat een radio te blèren, niets (echt niets) staat meer op z’n plaats, de woonkamer lijkt wel een uitdragerij en de koffie is niet aan te slepen.

Maar dat is nog niet het ergste; om de haverklap wordt de waterleiding voor uren afgesloten (uiteraard zonder dat ze daar even voor waarschuwen). De badkamer-wc ligt al sinds twee weken buiten in de tuin naast de oude tegels, dus ik moet naar beneden met mijn volle blaasje, maar ja, als je niet kunt doortrekken met vreemden in huis, is dat geen pretje. Dus soms ga ik even bij de buurman plassen, dan weer sjees ik naar het gemeentehuis of ik combineer het met een bezoekje aan de supermarkt. Maar - ben ik hier als IC'er* de enige in? - als je weet dat je niet kan, dan moet je júíst. En na een koude, ongezellige dag is het ook reuze ‘ideaal’ zonder badkamer. Ons wassen doen we in de kou op de zolderverdieping bij de wasbak en bij het nachtelijke opstaan banjer ik de trap af over slijpsel, voegsel, boorsel en kruimels cement naar de beneden-wc zonder deur. En dat zonder te mopperen of klagen! Ik wilde het toch zo graag? Ik blijf gewoon zeggen dat ik kamperen in ons eigen huis romantisch vind en dat ik gek ben op pizza en chinees. Toch is er één blij ei hier in huis en dat is de poes. Omdat ze op haar leeftijd bang is voor die vreemde mensen en al het lawaai, staat de kattenbak in de woonkamer. Ík zeg niks………

Half maart

De keuken is geplaatst. Er is getegeld, de gang en wc zijn helemaal opgepimpt, overal is geschilderd en de diverse leidingen zijn vernieuwd. Het wordt heel mooi, echt. De badkamer is ook weer in ere hersteld met een hangtoilet (wat een ónzin, zegt je-weet-wel) en met glanzende meubelen (wat kost dat wel niet, moppert-ie).  Ik ben dagenlang ijverig bezig om mijn huisje weer gezellig en bewoonbaar te maken en ik poets en boen dat het een lieve lust is. Waar komt al dat stof toch vandaan? Onze volgende familiebijeenkomst is gezellig bij ons, dan kan ik trots mijn nieuwe aanwinsten en mijn goede smaak aan mijn zusjes en broer laten zien. Ik heb echter nu wel het moment bereikt dat als er ook maar één man het in zijn hoofd haalt om nog een gat ergens in te boren, ik een mes pak uit mijn gratis gekregen messenblok (van de keukenleverancier) en ik niet voor mezelf in sta.

Eind maart

Hier zit ik dan supertrots te wezen in mijn mooi gesausde kamer met mijn nieuwe bedoeninkje en het zonnetje op m’n hippe aanrechtblad. Maar er komt niemand aan wie ik het kan laten zien! Niks familiefeestje. Niks kinderen die wekelijks komen eten, ze vinden dat wij bij de risicogroep horen. En onze vrienden houden zich natuurlijk ook aan de coronarichtlijnen. Ik roer in gedachten in de per ongeluk veel te grote pan soep op mijn nieuwe inductieplaat. Het komt toch allemaal wel goed? Ik moet gewoon ‘even’ geduld hebben, dat is alles. PS: hij vindt het práchtig hoor, nu alles klaar is. Ik wist het wel……

‍

*IC staat voor interstitiële cystitis. Het is een chronische, goedaardige, zeldzame aandoening van de blaas die niet door bacteriën wordt veroorzaakt.