Column patiëntenmagazine voorjaar 2019

Niet opgeven

“Jij gelooft nu eenmaal elke kwakzalver die je tegenkomt”, zei mijn broer me eens. Eigenlijk zei hij piskijker, maar dat woordgebruik ik hier liever niet. Hij was zelf erg ziek (MS), slikte enorme doses medicijnen, maar wilde niets weten van alternatieve ‘onzin’. Ik daarentegen wel, omdat het mij houvast geeft als ik in de reguliere hoek geen gehoor vind.Tot mijn grote verdriet is mijn broer inmiddels overleden en dat komt natuurlijk niet omdat hij niets wilde uitproberen, maar misschien was zijn leven wat dragelijker geweest als hij dat wél had gedaan.

Ik heb een jarenlange zoektocht achter de rug, net als veel medepatiënten.  Ik zou hier gerust een aantal bladzijden mee kunnen vullen, maar ik zal het kort houden. Ik wil eigenlijk alleen maar met jullie delen dat ik veel heb geprobeerd tegen de pijn en de ongemakken van IC*. In de jaren dat ik nog geen diagnose had kwam ik vaak in het alternatieve circuit terecht, waar ik een fortuin heb uitgegeven aan natuurgeneeskundigen en voedingssupplementen. Gewoon omdat ik zocht naar een strohalm, verlichting, erkenning, een doel, om niet gek te worden.  

Maar gelukkig hebben de urologen mij ook een oplossing geboden toen ik 5 jaar geleden eindelijk hoorde dat mijn ziekte IC heet. Ik ben ik meerdere keren gelaserd. De pijn werd minder, maar mijn zoektocht naar nóg meer verlichting was nog niet ten einde. Van een dierbare collega kreeg ik het boekje Healing Code van Alex Loyd, waarin wetenschappers zeggen dat met de geestelijke heling van je cellen je lichamelijke klachten ook kunnen worden opgelost (“zonder stress geen ziektes”). Er is wel eens onderzocht dat de meeste mensen met IC een trauma hebben doorgemaakt. Wat bijzonder is dat eigenlijk, maar het geldt ook voor mij. In het boek willen ze laten zien dat trauma’s in je DNA gaan zitten en dat je die met oefeningen kunt helen. Die oefeningen heb ik gedaan, er stond ook van alles over op YouTube, inclusief begeleidende muziek met een timer voor de oefeningen. Drie maal daags 6 minuten self healing heb ik gedaan. En weer werd de pijn minder.

Ik geef niet op. Ik slik elke dag de zogeheten Kurkuma Boost met een hoge dosis werkzame Curcuma omdat dit ontstekingsremmend zou werken, ik slik Krill olie en Green Juice groentepoeder, ook zo gezond en ik lig dagelijks minimaal een half uur in mijn infrarode deken waarin ik door-en-door warm word. Daar word ik heel gelukkig van.  Ook word ik behandeld met oor-acupunctuur, let ik natuurlijk op mijn eetgedrag, doe ik aan detoxen, ben ik bij de therapeut geweest en drink ik ’s morgens meteen na het opstaan 2 grote glazen water en o ja, ik douche met koud water de laatste paar minuten, dat schijnt zo goed te zijn voor je afweersysteem. Wel even wennen!

Het resultaat van dit alles is dat ‘het’ uiteindelijk heeft gewerkt! Mijn pijn is momenteel verwaarloosbaar en de plasfrequentie een stuk minder, waardoor ik ook minder stress heb. Ik durf weer met de bus, naar een concert en even naar de markt. Maar wát heeft dan precies gewerkt? Geen idee. Ik weet het echt niet. Waarschijnlijk een combinatie van alles wat ik heb ondernomen net als dat het ontstaan van IC ook verschillende oorzaken kan hebben en elke patiënt weer anders op medicatie reageert. Zo ingewikkeld! Ik zit zelfs wel eens te denken - de IC-artsen zullen ongetwijfeld hun wenkbrauwen optrekken – dat die ontzéttend pijnlijke BCG-spoelingen die ik kreeg voor mijn blaaskanker misschien ook nog wel mijn genezing hebben ingezet. Als het helpt tegen tbc en blaaskanker, kan het misschien ook iets doen voor IC. Kortom: Wie het weet mag het zeggen.  Maar ik mis mijn broer wel, we konden hier zo lekker over discussiëren.

‍

*IC staat voor interstitiële cystitis. Het is een chronische, goedaardige, zeldzame aandoening van de blaas die niet door bacteriën wordt veroorzaakt.

‍